aylık alıntı

'' Özgürlüğüyle tüy gibi hafif ve belirsizliğiyle kurşun gibi ağır önümüzdeki uzun ve şekillendirilmemiş onca zamanla ne yapılabilir ve ne yapılmalıdır?''   Lizbon'a Gece Treni


''Kanunlar çıkarırsınız benim açıklamalarımda olduğu gibi: herkesi her şey yaparsınız kimseye danışmadan ve anayasaya uygunluğuna bakmadan: zorlamadan uyulacak kanunlar yaparsınız. Dairedeki memuru mühendis yaparsınız. İçinizde hiçbir acılık birikmez. Ne bırakılmış olmanın, ne anlaşılmamanın, ne yaşamamanın, ne de baştan yaşayamamanın acısı düzeninizi bozmaz. Düşünmeden kapılırsınız olaylara. Sonu ne olacak diye korkmazsınız. Sonu yoktur ki...Sonu gelmez şövalye romanları gibidir bu yaşantı: en zor anlarda daima açık bir kapı bulunur girip saklanacak. Ne
gördün bütün kapıların birer birer kapandığı bu dünyada? Hangi kusurunu düzeltmene fırsat verdiler? Son durağa gelmeden yolculuğun bitmek üzere olduğunu haber verdiler mi sana? Birdenbire: “Buraya kadar!” dediler. Oysa, bilseydin nasıl dikkatle bakardın istasyonlara; pencereden görünen hiçbir ağacı, hiçbir gökyüzü parçasını kaçırmazdın. Bütün sularda gölgeni seyrederdin.
Üstelik, daha önce haber vermiştik, derler onlar. Her şeyin bir sonu olduğunu genel olarak belirtmiştik. Yaşarken eskidiğini ve eskittiğini söylemiştik. Sevginin ölümünü her pazar çanlar çalarak ilan etmiştik. İşte onların kanunları böyle. Bizimkilere benzeyebilir mi hiç? Şehrin duvarlarına sırayla üç kere ilan asıyorlar: sevginize dikkat! Dördüncüde ilan ve sevgiyi kaldırıveriyorlar. Onlarla başa çıkılmaz Turgut. Ben çıkabildim mi?''    Tutunamayanlar



“Benim anlamadığımı mı sanıyorsun? Var olmayı boş yere hayal etmek... Olur gibi görünmek değil, var olmak. Uyanık olduğun her an tetikte...  Başkalarına karşı sen ile yalnızken ki sen arasındaki uçurum...  Baş dönmesi ve sürekli açlık, açığa vurulmak için. Ele geçirilmek, eksiltilmek ve hatta belki de yok edilmek... Sesinin her tonu yalan, her davranışın aldatmaca.  Her gülümseme aslında bir yüz ekşitme.  İntihar etmek? Hayır. Fazlasıyla çirkin. Sen yapmazsın.  Ama hareket etmeyi reddedebilirsin, konuşmayı reddedebilirsin. O zaman en azından yalan söylemezsin. Böylece düşünceye dalıp, kendi içine kapanabilirsin. Artık rol yapmaz, herhangi bir maske takmaz ve yalancı davranışlarda bulunmamış olursun. Sen öyle sanırsın. Ama gördüğün gibi gerçeklik inatçıdır, bizimle dalga geçer. Saklandığın yer su geçirmez değildir. Yaşam dışardan sızar içeri ve tepki vermek zorunda kalırsın. Hiç kimse bunun gerçek olup olmadığını, sen içten misin yoksa yapmacık mısın diye sormaz . Bu sorunun yalnızca tiyatroda bir önemi olabilir. Belki orada bile önemli değildir. Seni anlıyorum Elisabeth, susmanı anlıyorum. Hareket etmemeni anlıyorum. İsteksizliğini fantastik bir sisteme bağlamışsın. Anlıyor ve hayranlık duyuyorum. Hevesin geçene, tüm ilgin bitene kadar bu oyunu oynaman gerektiğini düşünüyorum. O an geldiğinde, tıpkı diğer rollerini bıraktığın gibi bunu da yavaş yavaş bırakırsın.”    Persona ( Ingmar Bergman )



'' Başından beri, yanlış anlaşılmaya yer vermekle, imkan bırakmakla, iyi yapan: insan gülebilir de: -Ya da tümüyle kurtulabilir onlardan, bu iyi dostlardan - güler yine de! ''  İyinin ve Kötünün Ötesinde (Nietzsche)