Döngü

Durup durup düşünüyorum. Durmadan değil. Durup durup. Etrafıma bakıyorum, nefes alıyorum, havaya bakıyorum, nefes alıyorum, bir müzik açıyorum, yürüyorum, nefes alıyorum, gülmeye başlıyorum, düşüncesiz, nefes alıyorum, yürüyorum, müzik bitiyor, nefes alıyorum, dünyaya iniyorum, insanların buğulu görüntüleri netleşiyor anlam kazanıyor, nefes alıyorum, yaşadığım hayattan düşünceler dolduruyor beynimi, derslerimi düşünüyorum, ailemi düşünüyorum, yapmak zorunda olduklarımı, yapmamam söylenen şeyleri düşünüyorum, nefes almayı unutuyorum, yürüyorum, insanları gördükçe egom gün yüzüne çıkıyor, çünkü onlar da beni görüyor, nefes  almayı unutuyorum, beni nasıl gördüklerini düşünüyorum, mesela yürüyüşüm yeterince asi geldi mi onlara, gözlerime baktılar mı derinliğimi gördüler mi, egom yürüyor ben yürüyorum, nefes almayı unutuyorum, yavaşlıyorum, boğuluyorum, duruyorum. Havaya bakıyorum. Dünyayı düşünüyorum önce sonra dünyaları. İlk hücreden başlıyorum, evrime şöyle bir bakıp ilk insanlara gidiyorum, mağaralardan çıkıp tarlalara, ordan gemilere ipek kumaşlara, topluluklara, savaşlara, krallara... bunları çabukça geçip bugüne geliyorum. Ülkelerden başlıyorum nerelerde ne yapıyolar mesela şuan bir çinli çocuk ne yiyor, amerikan bir genç hangi arkadaşına bağırıyor, Rusya'da bir travesti nerede saklanıyor bunları da çabucak geçip kendimi görüyorum. Zamanın içinde ve evrenin içinde kendime bakıyorum. Derin bir nefes alıyorum. Parmaklarımı hareket ettiriyorum ve beynimin vücuduma söz geçirmesine gülüyorum. Bir bilincimin olmasını düşünüyorum evrenle birlikte ona bağlı aynı zamanda bağımsız apayrı olan bilincime. Bir akla ve bilince sahip olmak hoşuma gidiyor kendimi seviyorum, gülüyorum.Kendimi bir bilinç olarak tanımlıyorum. Bunları düşünmem 10 saniyemi alıyor yaklaşık. Birden fazla zamanda bunları düşünmemle bu süre giderek kısalıyor. Sonra yürümeye başlıyorum düşüncesiz. Bir nefes daha alıyorum.